Oh mensen wat vind ik dit leuk, spannend, eng en onwerkelijk tegelijk, om dit nieuws met jullie te kunnen delen. Na al het verdriet van de afgelopen anderhalf jaar is er eindelijk weer wat meer zonneschijn!
JONGENSMOEDER
Het is nu anderhalf jaar geleden dat ons leven met en zonder Yaèll begon. Al anderhalf jaar een bizarre rollercoaster. En deze is zeker nog niet aan het einde van zijn rit. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Yaèll denk. Ook Jenoah en Jesiah noemen regelmatig zijn naam en hebben het even over hun broertje. Trots, dat is wat ik dan ben. Trots dat ik de moeder ben van deze drie prachtige jongens. Trots op de manier waarop wij als gezin met dit enorme verlies zijn omgegaan en nog steeds omgaan. Dit zal iets zijn wat wij, voor de rest van ons leven mee zullen dragen en stil bij blijven staan. Wij hebben Yaèll op 29 april kunnen inschrijven in het Basisregister Personen, dit was voor ons zo bijzonder en belangrijk. Eindelijk erkenning dat onze zoon er écht is geweest.
“Daar lag ik, blote buik, de warme gel werd aangebracht en daar zagen we al meteen dat het hartje niet klopte”
MISKRAAM
Oktober 2018, een positieve test! Het moment zelf weet ik eerlijk gezegd niet meer echt, maar wel dat we beide erg nuchter waren. Afwachten maar weer, was de instelling. Niet TE blij. Ik kreeg vrij snel na deze test “last” van bloedverlies. Dit had ik bij mijn vorige zwangerschappen nooit gehad. Ik vond het dan zelf ook iet wat vreemd, maar kreeg van de verloskundige te horen dat dit wel vaker voor kwam. Na een paar dagen wilde ik toch wel een echo. Deze kon gelukkig nog voor het weekend worden ingepland.
Daar lag ik, blote buik, de warme gel werd aangebracht en daar zagen we al meteen dat het hartje niet klopte. Iets waar ik al sterk rekening mee had gehouden. Alsof je als vrouw zijnde een extra zintuig hebt waarbij je ergens toch haarfijn voelt of het wel of niet goed is. Maar toch waren deze beelden en de woorden van de echoscopiste even een klap. Die dag hebben Marcello en ik samen doorgebracht. Even eruit, tijd met en voor elkaar. Ik moest afwachten of het vruchtje zelf los zou laten. Ik was ergens wel angstig dat ik weer “gedoe” zou hebben in het ziekenhuis of thuis met pillen. Maar “gelukkig” liet het na een paar dagen vanzelf los. Zonder veel ellende. Moedernatuur had besloten.
NEGATIEVE TEST
December 2018, ik was al een paar dagen over tijd maar had telkens een negatieve test. Ik snapte er niks van. Na een week belde ik toch even de huisarts, zij gaf aan dat ik het op een later moment nog eens moest testen en anders even langs moest komen. Na een paar dagen deed ik dan nog maar een poging, met als resultaat een heel licht streepje. Ik wist het wel! Ik voelde gewoon dat de uitslag van de test niet helemaal klopte en er wel degelijk iets moois aan het groeien was. Ik voelde na deze test rust. Rust door mijn lijf en hoofd. Het was goed zo. Geen rare zenuw buikpijnen meer zoals de twee laatste keren, maar een heel goed en fijn gevoel. Zo bizar hoe moedernatuur werkt, hoe het vrouwen lichaam werkt.
“OMG! Lopen we hier straks echt naar buiten met de weet of we een zoon of dochter verwachten”
VIJFDE KEER
Zwanger, ik was dus voor de vijfde keer zwanger. BIZAR! Twee bloedmooie ventjes in de rondte lopen, een prachtig sterrenkindje, nog een wenskindje die niet bij ons kon blijven en nu weer een wondertje onderweg! Ik mag en kan dit gewoon nog een keer meemaken. Zo mooi en bijzonder.
Maar ondanks de rust die ik voelde, bleven we ook erg nuchter. We bekeken het stap voor stap. Eerst maar eens de eerste echo afwachten. Toen deze goed bleek kwamen wij weer in de molen van andere controles terecht, zoals de NIPT. Deze wilde we ook dit keer weer laten uitvoeren. Man wat waren deze 2 weken wachten op de uitslag slopend. Het moment dat ik, van Marcello nota bene, te horen kreeg dat de uitslag van de NIPT goed was, vergeet ik niet meer. Zo tof om het van hém te horen en dan ook nog een goede uitslag! Weer een stapje dichterbij. Ook de volgende controles en echo’s bleken in orde. Dan was het nog wachten op de 20 weken echo. Hier keken we, ondanks de goede uitslagen tot nu toe, wel tegenop. Zooooo fijn dat ook deze echo weer goed bleek te zijn. Met een gerust hart liepen we de echokamer uit. Alsof het ineens binnenkwam, we krijgen gewoon een kindje. Nog een wondertje in ons leven.
“De echoscopiste zette het beeld stil en vroeg aan ons of we konden zien wat het was. We durfde het beide niet te zeggen”
ZESTIEN WEKEN ECHO
Om nog even terug te gaan naar een eerdere controle, namelijk de 16 weken echo. Bij mijn vorige zwangerschappen waren we eigenlijk helemaal niet zo nieuwsgierig naar het geslacht. Ik stond sowieso heel naïef in mijn zwangerschappen. Tot ik zwanger was van Yaèll, toen werden we wel even met beide benen op de grond gezet. Ik ben heel dankbaar dat ik twee zorgeloze zwangerschappen heb gehad. Maar nu, na alles wat we zelf hebben meegemaakt en alles waar ik mee te maken kreeg, sta ik er heel anders in. Je weet wat er allemaal mis kan gaan. Niks is zeker, je weet gewoon niet hoe het verloopt.
Afin, terug naar de 16 weken echo. Ik was dit keer wél heel nieuwsgierig en benieuwd of we een zoon of dochter verwachtten. Ook omdat ik een heel sterk voorgevoel had. Maar Marcello wilde dit niet echt perse weten, dus zouden we ook dit keer wachten tot de geboorte. Dus toen de echoscopiste vroeg of we het geslacht wilde weten, viel ik zowat van tafel toen Marcello zei; ja we willen het graag weten! Wait what?! Weken zeg je van niet en nu gooi je dit gewoon even in de lucht. OMG! Lopen we hier straks echt naar buiten met de weet of we een zoon of dochter verwachten. Ik moest het even verwerken. De echoscopiste zette het beeld stil en vroeg aan ons of we konden zien wat het was. We durfde het beide niet te zeggen. Ja hoor daar waren de verlossende woorden, alles zag er goed uit en het is een meisje. En ondanks mijn “meisjes radar”, was het heeeeel onwerkelijk. En soms nog steeds. Ik heb wel even een traantje weggepinkt. Toch een minder zwart hart dan ik dacht. We verwachten gewoon een dochter. Hoe tof en bijzonder is dat, dat we ook dit mogen meemaken?!
VERTROUWEN
Ik ben inmiddels 25 weken zwanger en heb steeds een beetje meer vertrouwen in mijn lijf. Zeker nu ik haar zelf voel en ik soort van zelf het één en ander in de gaten kan houden. Ik hoef niet meer elke keer te wachten op de volgende controles. Zo fijn dit gevoel. Ik heb vorige week de eerste spulletjes gekocht. Eerder voelde dit toch een beetje gek. Ondanks dat ik al twee kids heb rondlopen en het dus een stuk drukker is dan tijdens de eerste zwangerschap, geniet ik nu veel bewuster van dit wondertje in mijn buik. Hoe snel het gaat en dat het alles behalve vanzelfsprekend is. Dit wist ik natuurlijk altijd wel al, maar toch ben ik hier nu veel bewuster in. Geen ver van mijn bed show. Dit geluk gun ik elke vrouw met een kinderwens!!
