Hoe onze wereld van geluk in één maand veranderde…
1 november 2017
Het is een doorsnee woensdag. Jenoah is een halve dag naar school en ik heb even wat tijd met Jesiah. Ik ben hem net een schone luier aan het geven als ik zie dat mijn telefoon gaat. Anoniem. Ik neem nooit op als anoniem belt maar dit keer neem ik op.
“Goedemorgen, spreek ik met mevrouw Polder?” Klinkt het aan de andere kant. Ja dat klopt zeg ik iet wat onzeker. “U spreekt met mevrouw Jansen* van de afdeling Klinische Genetica van het AMC” AMC? Dat klinkt niet goed denk ik. “Ik bel u naar aanleiding van de NIPT” Ik krijg het meteen heet en merk dat ik niet goed meer kan luisteren. AMC? Waarom belt de verloskundige mij niet? Is het slecht nieuws? “Bel ik gelegen?” Ik kom weer tot mezelf en zeg ja hoor. “We hebben helaas iets gevonden uit de NIPT, namelijk extra chromosoom 18” Ik hoor haar praten maar het dringt allemaal niet meer tot mij door. Chromosoom 18?! Dan is de baby niet levensvatbaar, gaat er door me heen. Jesiah ligt ondertussen nog op de bank te wachten op een schone luier. Ik hoor alleen maar dat het niet goed is met mijn baby. “Ik wil jullie dan ook vragen of het uitkomt om morgen, 2 november, langs te komen voor meer informatie”. Ja, geen probleem. Tot morgen.
Ik zit even voor mij uit te staren en besluit Marcello te bellen. Het duurt even voordat ik wat kan uitbrengen. Het AMC belde net, er is misschien iets mis met de baby, we moeten morgen komen zeg ik. Het is even stil aan de andere kant van de lijn. “Uhmm oke” klinkt het wat verward. “Wat dan?” Ik leg hem kort uit wat de arts mij verteld heeft. “Wil je dat ik naar huis kom?” Nee dat hoeft niet hoor. ”Ik kom naar huis, ik zie je straks”
Daar staat ie dan, de mail met de afspraakbevestiging. Is dit echt? Moeten we echt komen morgen? Is er echt iets mis met onze baby? Het lijkt wel een droom. Een nachtmerrie.
2 november 2017
We moeten ons om 11 uur melden in het AMC. Hiervoor moet ik mezelf eerst “inschrijven”, ik krijg een patiëntenpas. Niet wetende dat ik deze pas nog een aantal keer zal moeten gebruiken. Daar zitten we dan, in de wachtkamer van de afdeling Klinische Genetica. Nog nooit heb ik stilgestaan bij deze afdeling. Wat zullen ze hier allemaal doen? Wat krijgen we te horen? Het loopt allemaal wat uit en ik blijf maar plassen van de zenuwen. “Mevrouw Polder?” Marcello reageert hierop. Ik zit namelijk al voor de 4e keer op de WC. Als ik de wachtkamer inloop staan Marcello en de arts mij op te wachten. Hier gaan we dan.
We komen een somber kamertje in. Op de een of andere manier krijg ik geen fijn gevoel in dit ziekenhuis. Het is een goed ziekenhuis en lief personeel maar dat gebouw geeft me gewoon de creeps. Ik voel me er niet op mijn gemak. De arts verteld ons wat ze in mijn bloed en in dat van de placenta hebben aangetroffen. Extra chromosoom 18. We krijgen het een en ander uitgelegd en we kunnen vragen stellen. Na al deze informatie krijgen we de volgende opties. We kunnen kiezen voor vervolgonderzoek, dit kan door middel van een vruchtwaterpunctie of we kunnen er voor kiezen het hierbij te laten en de zwangerschap uit te dragen. Ook wordt ons de vraag gesteld of we al weten welke beslissing wij nemen als we slecht nieuws krijgen. Uhmm… Er gaat van alles door me heen. Deze vraag heb ik wel eens in gedachten gehad, maar overvalt me toch.
We kiezen voor een vervolgonderzoek en er wordt meteen een afspraak gemaakt. Omdat ik op dit moment “nog maar” 14 weken zwanger ben moeten we twee weken wachten op de punctie. Dit doen ze liever met 16 weken zwangerschap. Zo is de test betrouwbaarder en iets veiliger voor de baby. 13 november wordt het, de dag van de punctie. Twee weken, pff dat voelt best lang. Gelukkig hebben we afleiding van de jongens, heerlijke afleiding van onze twee jongens.
Wat gaan we doen? Moeten we onze omgeving, zoals onze ouders inlichten? Of wachten we tot we de uitslag hebben gekregen? Wat als het slecht nieuws is komt de klap dan niet harder aan? Ik zie mijn ouders elke vrijdag en we besluiten dan toch mijn ouders in te lichten zodra de jongens op bed liggen. Het is voor iedereen even schrikken, maar er is nog een reële kans dat het extra chromosoom alleen in de placenta voorkomt. We gaan er dan ook enigszins positief in. Ik heb ergens nog heel veel rust, ik voel me goed, geen rare klachten. Wat kan er dan mis zijn?!
6 november 2017
We wilden zelf graag tussen alles door nog een echo laten maken. Even kijken naar ons wondertje, is er wat te zien op deze echo? De vorige echo’s waren goed.
Na ons gesprek in het AMC ben ik veel opzoek geweest naar alles wat met chromosoom 18 te maken had. Heftig, ik werd er niet vrolijker van maar wel wijzer. Ik vond het fijn om informatie te hebben, ook om uiteindelijk een weloverwogen beslissing te kunnen nemen. Er is nu geen tijd om in zak en as te zitten, ik moet helder blijven en gewoon doorgaan. Het leven gaat door, ons leven gaat door. Voor de jongens.
De echo is voor zover ze kunnen zien goed. Geen vreemde dingen te zien. Geen lichamelijke afwijkingen. Hartje klopt, de baby beweegt lekker en is erg druk. Net als op de vorige echo’s. We lopen de kamer uit, niet opgelucht of verdrietig, gewoon neutraal. Nuchter.
Nog een week voor de punctie…
*fictieve naam