29 november 2017
Woensdagochtend. Vier weken na dat “ene” telefoontje moeten we ons rond 09:30 melden in het ziekenhuis. Mijn schoonmoeder is bij de jongens en Jenoah gaat gewoon naar school. Mijn ouders gaan in de namiddag naar de jongens en blijven dan slapen. Dat is geregeld en onder controle. Het geeft me rust. We proberen het voor de jongens zo “normaal” mogelijk te houden. Jenoah voelt en merkt aan alles dat er iets aan de hand is. Hij is weer veel sneller boos en verdrietig dan anders. Dit heeft hij lange tijd niet zo gehad. Ook op school merken ze dit. Het is voor hem dan ook een roerige tijd geweest, elleboog gebroken, feestdagen, broertje of zusje op komst en dan vervolgens horen dat de baby niet bij ons kan blijven. Hij en Jesiah hebben zich er goed doorheen geslagen. Ik ben zo trots op al mijn jongens, zij hebben ook mij er doorheen kunnen slepen.
Aangekomen in het ziekenhuis moeten wij ons melden op de afdeling Verloskunde. De verpleegkundige brengt ons naar het einde van de gang, “een kamer in alle rust” geeft ze aan. Op deze afdeling heerst over het algemeen blijdschap. Ik krijg deze emotie van de andere ouders op deze afdeling niet mee, maar Marcello wel als hij af en toe de gang in loopt. De verpleegkundige legt het een en ander uit en we wachten op de klinisch verloskundige.
Na enige tijd komt de klinisch verloskundige binnen voor de eerste dosering weeënopwekkers. Ik moet nog even plassen en besef op het toilet dat dit nu echt gaat gebeuren. Als ik weer op bed lig legt ze ons uit wat er gaat gebeuren. De weeënopwekkers worden per 2 stuks ingebracht en ik krijg om de 4 uur een nieuwe dosering, net zo lang totdat de baby komt. Ik moet een half uur plat blijven liggen na elke dosering. Eigenlijk ben ik mijn bed niet meer uit geweest sinds de eerste dosering. Ik merk meteen wel wat kramp na de eerste dosering. Menstruatiekramp, lichte vorm. Ik moet aangeven wanneer de pijn te hevig is zodat ik pijnstilling kan krijgen. Ik heb niet zoveel met pijnstilling. Morfine of een ruggenprik zijn mijn opties. Ze geven aan dat je van morfine wat suffig wordt, dit wil ik niet, ook niet voor Marcello. We doen dit samen dus ik wil en moet dit bewust meemaken allemaal. Ruggenprik vind ik zelf gewoon een naar idee. De gedachte dat er pijnbestrijding is, is voor mij voldoende.
Mijn verloskundige loopt mijn kamer binnen om te kijken hoe het gaat, heel fijn vind ik dit. Ik kan haar nog wat vragen stellen en ze verteld dat ze ook nog thuis komen voor nacontrole. Ik had hier nog helemaal niet aan gedacht. Na een voldragen zwangerschap heb je natuurlijk de kraamzorg maar nu niet. Ik vind het een prettige gedachte dat ze nog langs komen voor mijn controle. Toch nog een beetje nazorg.
15:15 ik krijg de tweede dosering. Ook na deze dosering merk ik dat de weeën wat toenemen. Marcello en ik kijken eigenlijk de rest van de middag tv. Beetje afleiding. Zo nu en dan loopt er een verpleegkundige binnen om te vragen hoe het gaat en of we nog iets nodig hebben.
Na het avondeten komen mijn ouders mijn kamer binnen. Fijn om hen nog even te zien vandaag. Tijdens dit bezoek komt de klinisch verloskundige van de avondploeg zich voorstellen. Zij geeft aan dat de volgende dosering om 19:15 wordt gegeven en dat we even moeten nadenken of we de nacht dosering overslaan zodat ik kan slapen. Ik dacht toen alleen maar nacht dosering?! Ik hoop eigenlijk dan al bevallen te zijn. De krampen zijn al een stuk heviger en ik lig inmiddels al de hele dag met een kruik in bed. Ook krijg ik paracetamol en naproxen tegen de krampen. Ik vraag haar om nog een paracetamol en Marcello warmt mijn kruik nogmaals op.
Mijn ouders gaan naar de jongens. Het is inmiddels 19:15 en ik krijg de derde dosering. Rond kwart voor 8 voel ik een vreemd gevoel in mijn buik en druk dan ook op het belletje. De verpleegkundige komt de kamer binnen en geeft aan dat de klinische verloskundige nu een spoedoperatie heeft. REALLY! NU?! Ik geef aan dat ik het gevoel heb dat de baby bijna komt. Ze zegt dat ze niks ziet en verder moet wachten op de klinisch verloskundige. Ze staat gelukkig nog naast me als mijn vliezen breken. “Oh, ik hoor nu iets lopen” Uhmm nou dat hoor ik niet alleen dat voel ik vooral ook!! Ze wil mijn bed verschonen maar ik durf niet te bewegen, ik zeg dat het prima is zo, laat me maar gewoon liggen.
De weeën worden heftiger en ik ben best aan het vloeien. De verloskundige waar ik meestal op controle ben geweest komt ook nog even langs. Wat ben ik blij haar te zien. Ik geef aan wat er gebeurt is en ze vraagt of ze even moet kijken “down under”. Graag zeg ik! Ze ziet dat ik nog in een “vies” bed lig en ze begint samen met Marcello mijn lakens te verschonen. Ze gaat naast me zitten en ik zie op de een of andere manier aan haar dat ze zich zorgen maakt, met name vanwege het vloeien. Marcello vertelt me later dat hij haar op de gang heeft horen zeggen dat ze wil dat de verpleegkundige vanaf nu moet gaan wegen hoeveel bloed ik verlies. Gelukkig heeft hij mij dit niet eerder verteld want ik maakte me best zorgen over het bloedverlies. Dit heb ik na mijn bevalling van Jenoah namelijk ook heel erg gehad en ook dat was geen pretje.
De Klinisch verloskundige komt eindelijk binnen. Ze kijkt en voelt dat de baby al gezakt is maar niet helemaal goed ligt. Billetjes eerst. Ik heb geen persweeën dus moet ik het op eigen kracht doen. Ik pers een paar keer en dan voel ik het, daar is ie. Yaèll Aiden is geboren. Ze omschrijft hoe hij eruit ziet en vraagt of Marcello de navelstreng wil doorknippen. Ik kijk naar hem en hij naar mij. Hij wil dit heel graag doen. Dan wordt Yaèll op mijn borst gelegd. Ik zit vol adrenaline en ik blijf maar praten over hoe bijzonder en mooi hij is. Zo klein, alles erop en eraan en jeetje wat lijkt hij op Marcello en Jenoah. Hij is prachtig. Ondertussen zijn de artsen gefocust op mijn “situatie”. De placenta moet nog geboren worden. Maar na een vroegtijdige bevalling komt de placenta meestal niet vanzelf. Ze proberen met man en macht de placenta te laten komen. Er is versterking bijgehaald en hij drukt stevig op mijn buik. Enorm pijnlijk maar het moet. Dan wordt er toch besloten dat ik naar de OK moet. Marcello blijft achter en ik word voorbereid op de operatie.
Het is druk op de OK. Heel wat personeel met mutsjes en mondkapjes, beetje “Greys Anatomy achtig”. Deze hele dag is eigenlijk als een serie voorbij gegaan. Onwerkelijk. Ik krijg een infuus aangelegd en val in een diepe “slaap”. Wanneer ik weer soort van wakker word hoor ik mezelf slap lullen tegen de verpleegkundige over mijn vorige operatie met Jenoah. Weird. Ik val weer weg. Na een tijdje word ik even wakker en hoor ik Marcello praten. “Ik wil iets zoets” kraam ik uit. Marcello is dan ook verbaasd als ik hierom vraag, aangezien ik er lijkbleek bij lig en hij niet dacht dat ik überhaupt al iets kon zeggen . Ik heb hem nogal laten schrikken. Op de OK ben ik namelijk ook veel bloed verloren en er wordt dan ook gesproken over een eventuele bloedtransfusie. Het enige waar ik aan kon denken was een ijskoude cola met ijs. ZOOOOO lekker. Knal er gewoon een cola in en ik ben er weer hoor, denk ik. Uiteindelijk is een bloedtransfusie gelukkig niet nodig.
We mogen terug naar de afdeling. HEEEERLIJK wat Limonade, iets zoets. Het is inmiddels 03:30. Marcello eet nog wat en valt in slaap. Ik krijg nog wat controles en moet toch nog even naar de wc, onder begeleiding dat dan weer wel, maar het lukt. 09:15 worden we wakker, Yaèll is bij ons en we krijgen ontbijt. De verpleegkundige komt langs en ze maakt samen met haar collega inkt afdrukjes van Yaèll zijn voetjes, ook worden er gipsafdrukjes gemaakt Zo mooi, we zijn er zo blij mee. Mijn controles zijn oké en ik krijg een recept voor ijzertabletten vanwege het vele bloedverlies en de lage bloedwaardes.
EINDELIJK mogen we naar huis. Yaèll gaat naar huis, niet op schoot in een maxicosi zoals Jenoah en Jesiah toen, maar op schoot in een doos in een bakje water. Bizar. Marcello duwt mijn rolstoel door het ziekenhuis en mijn broertje, die inmiddels ook naar het ziekenhuis was gekomen, houdt al onze spullen vast. Men heeft geen idee wat er gebeurt is, het leven gaat gewoon door, gelukkig. We komen thuis waar mijn ouders ons al opwachten. Ze zijn onder de indruk van Yaèll net als wij, het blijft onwerkelijk.
1 december 2017
Vandaag komt er een fotograaf van de stichting Still Fotografie. Zo mooi en bijzonder dat zij er zijn! We zijn zo dankbaar dat we prachtige foto’s van Yaèll hebben kunnen laten maken. Zo hebben wij en de jongens straks voor altijd een beeld van onze zoon en hun broertje. Hij is er ECHT geweest. De fotografe is lief en geduldig. Ze maakt foto’s van ons samen met Yaèll en van hem alleen. Zo mooi als hij is.
2 december 2017
De dag waar we zo tegenop zien. De dag dat we afscheid moeten nemen. De dag dat Yaèll niet meer bij ons zal zijn. We moeten om 11:45 bij het crematorium zijn. Mijn ouders komen deze ochtend ook nog even langs om afscheid te nemen van hun derde kleinkind. Mijn schoonouders en mijn vriendin zijn de afgelopen dagen ook geweest om hem te bewonderen en afscheid te nemen.
Het moment is daar, ik leg Yaèll in zijn prachtige kistje met 2 knuffeltjes. Zo is hij niet alleen. Warm onder een dekentje. Hij ligt er prachtig en tevreden bij. Hij ligt zoals hij ook in mijn buik altijd lag, op zijn zijde met zijn handjes bij zijn hoofdje.
Om 11:35 komen we aan bij het crematorium. Ik wil de auto niet uit. Ik maak het kistje nog even open en blijf even zo zitten. Kijkend naar onze zoon. Ik geef hem nog een kus en we stappen uit. Bij binnenkomst worden we meteen verwelkomd en begeleid naar een apart zaaltje. De vriendelijke meneer vraagt of wij nog iets willen drinken en worden we nog even alleen gelaten met onze zoon. De begrafenisondernemer komt de zaal binnen. Dit is het dan, ik moet mijn kind afgeven. Mijn baby die een week geleden nog in mijn buik zat. Daar gaat hij. Zodra de begrafenisondernemer het zaaltje uitloopt stort ik in. Alles komt er uit van de afgelopen weken. Het is dat Marcello mij vast heeft anders was ik op de grond in elkaar gezakt. We blijven nog even zitten als de begrafenisondernemer terug komt en aangeeft dat het crematieproces gestart is. Gek idee, naar idee. Maar ergens vind ik het ook heel fijn dat hij dus niet lang alleen in deze koude omgeving hoeft te liggen. Dit verdriet ken ik niet. Dit verdriet hoop ik echt nooit meer mee te maken en wens ik niemand toe.
Marcello en ik hebben deze dag voor onszelf. We gaan Zaandam in, gewoon verstand op nul en even ergens een koffie drinken en wat eten. Even samen. Hij en ik. Nergens aan hoeven denken, niks te regelen. Dit was het dan. En nu?
10 januari 2018
We hebben de feestdagen “overleefd”. Het waren gezellige dagen met familie, met een lach en een traan. De jongens hebben genoten samen met hun neefjes en nichtjes en wij hadden ook fijne afleiding. We zijn nu precies 6 weken verder. Yaèll is weer thuis, Marcello inmiddels weer aan het werk en Jenoah weer naar school. Het “gewone” leven is weer begonnen en gaat weer door. Ik ben nog thuis, de klap en het besef is inmiddels ook bij mij binnengekomen. Mijn “overlevings en regel knop” is uit. Ik voel me leeg en ik ben bang dat ik mij voorlopig nog wel leeg zal voelen. Al krijgen we nog 20 kindjes we zullen er altijd één moeten missen, we zullen nooit “compleet” zijn.
We moeten alles gaan verwerken en het verlies een plek proberen te geven. We hebben nog een lange weg te gaan maar we gaan ervoor, wij gaan het redden!
