“Het ergste kwam nog.
Dat waren namelijk de woorden die
uit mijn eigen mond kwamen?”
Dinsdag 22 mei 2018 veranderde mijn leven. Nu zul je denken, jeetje wat heftig. Wat is er voor spannends gebeurt? (tenminste dat zou ik denken). Nieuw huis gekocht? Baby op komst? Nieuwe baan? Nope, het is iets vreselijks! Iets waarvan ik al bijna 5 jaar zeg het nooit te doen, is werkelijkheid geworden.
Ik was vrij, best oké weer en ik had bedacht om met de jongens naar de kapper te gaan. Het was wel weer eens tijd. De afspraak was gemaakt en ik moest er om half 10 zijn. De afspraak voor ons liep wat uit dus de boys konden zich nog even vermaken (lees; mama vervelen, categorie RUINAAA zeg maar). We werden geroepen en Jenoah wilde als “grote broer” wel als eerst geknipt worden. Trots! Tot ik (alweer) de volgende zin hoorde “net zo kort als papa, hè mama!” Uhmm nou doe maar gewoon ietsjes korter? Niet te kort hoor, zei ik. “JA WEL net zo kort als papa!” Het ergste kwam nog. Dat waren namelijk de woorden die uit mijn eigen mond kwamen; oké, doe maar dan! Zei ik dat echt? Heb ik dit nu echt gezegd?
GOODBYE
De tondeuse ging aan en voor ik het wist, lagen de eerste krullen al op de grond. Het is dat ik op een stoeltje zat anders was ik omgevallen. Ik raakte lichtelijk in paniek, kreeg het bloedheet en besefte ineens dat echt al zijn haar eraf ging. Ik kon niet meer terug. Weg krullen! Mijn mooie lieve krullenbol van bijna 5, weg! Ik kreeg even een flashback en de afgelopen 5 jaar flitste voorbij. Jenoah is zelfs geboren met een bos met krullen. Hij is nog nooit zo kort (lees; kaal) geweest. De krullen waar ik zooo trots op was. WHAT WAS I THINKING? De kapster was klaar en ik herkende mijn eigen bink amper nog. Jenoah daarentegen keek in de spiegel naar zichzelf alsof zijn coup nooit anders is geweest. Er kon nog net “Cool hé mam!” vanaf. Ik ben nu, een week later, nog steeds in shock.
HAPPY
Jenoah daarentegen is heel happy! En de meeste (mannen) zeggen “stel je niet aan, het is maar haar” NEE!! Dat is het dus niet, iemand zei tegen me “het is net of ze ook een stuk kleuter hebben afgeknipt”. JUIST! Dat is het, mijn lieve kleine jongen is ineens een grote jongen van bijna 5. Een grote jongen die naar school gaat, zijn eigen wil heeft en vooral zijn eigen persoontje is. Misschien moet ik terug naar de realiteit en gewoon accepteren dat hij niet meer mijn “kleine baby” is. Maar om die navelstreng volledig door te knippen, ain’t gonna happen.
